¡ Hola Amigos !

Het was me weer een geweldige week. In mijn blog van vorige week was ik net aangekomen in San Diego. We hadden die dag 5 uur in de file gestaan terwijl je normaal 1,5 uur doet om naar San Diego te komen vanaf waar wij wonen. Traffic out here is echt het ergste wat er bestaat, maar dat is dan ook gelijk de enige struggle hier. Want verder is het heerlijk leven hier. Anyway we waren die zondag dus gaan brunchen in het Hilton hotel en het was zo luxe. Allemaal dure auto's en mensen die uit de hoogte doen, je krijgt er bijna een minderwaardigheids complex van. De lunch was echt overheerlijk (mag ook wel voor dat geld). Toen we bijna klaar waren met eten kwamen er mensen naar onze tafel gerend omdat ze op een vossenjacht waren en een foto nodig hadden van iemand ouder dan 80 jaar, toevallig is de tante van Montana (waar wij dus bij verbleven) 81 jaar. Er werd een foto gemaakt van haar en ze werd hartelijk bedankt. Paar minuten later kwam de vader van dat gezin zijn excuses aanbieden voor het lastig vallen en bood aan onze lunch te kopen en we mochten zelfs nog een dessert orderen. Het was in totaal rond de 150 dollar dat hij betaald heeft voor ons. Super aardig van die meneer, we waren helemaal overrompeld. Net zoals de obers haha.

Na de overheerlijke lunch, die nog lekkerder was omdat die gratis was, ben ik met Montana naar Old Town San Diego gegaan. Allemaal nog in Mexicaanse stijl, heel raar om te zien. Het is heel gezellig daar en het heeft een soort cowboy indianen effect. Ik heb filmpjes gemaakt daar en er zal snel een youtube filmpje online komen daarvan.

Het huis waar we verbleven heeft zo een mooi uitzicht. Het huis is op de top van een berg en je kijkt uit over San Diego en je kan zelfs de border naar Mexico zien als je goed kijkt.

Maandag waren we vrij omdat het 'Labor day' was. Lekker tegenstrijdig vrij zijn op "werk dag" maar helemaal fine with me. Het was alweer onze laatste dag in San Diego en we zijn naar Coronado island geweest om te fietsen en te lunchen. Fietsen hier blijft moeilijk omdat hun bike lanes ineens verdwijnen en dan rij je ineens tussen de auto, heel raar. Het gaat ook erg geleidelijk. Daarom moet iedereen hier een helm dragen tijdens het fietsen, omdat je je rijbewijs hier bij de boter krijgt dus terrible drivers everywhere. Na onze fietstocht hadden we wel een beloning verdiend. We zagen een chocoladewinkeltje en we konden de verleiding niet weerstaan. Caramel apple met m&ms it was en daarna nog in een grieks restaurant geluncht. Toen gingen we terug naar huis om onze spullen te pakken, want het was alweer tijd om te gaan.

De terugweg ging een stuk sneller. In plaats van 5 uur hadden we het binnen 2 uur gehaald. Toen we terug kwamen heb ik mijn art homework afgemaakt. Dat was nog een hele klus. Ik wou bijna opgeven maar gelukkig kwam mijn roommate met een leuk idee om de inkt te spetteren op art work. Natuurlijk zat de inkt al gelijk op mijn goede kleding. We hadden daarna maar beide een mege XXXXL shirt aangetrokken en waren naar buiten gegaan om de inkt op het papier te spetteren. We hadden echt super veel lol en de lerares was helemaal blij met het resultaat toen ik die liet zien in class de next day. Natuurlijk waren de XXXXL shirts die wel vies mochten worden helemaal vlekkeloos gebleven.

Na het harde werk zijn we gaan eten in een snel all you can eat restaurant. Het was echt verschrikkelijk. Ze hebben zelfs de brownie verpest. Alles was super smakeloos en plakkerig. Ik zag mensen er helemaal van genieten en begreep er helemaal niets van hoe iemand dit lekker kon vinden haha.

Woensdag heb ik mijn fiets gekocht!! Ja ja ik ga nu ook de wegen in Costa Mesa onveilig maken met mijn fietskunsten. Het was nog een heel gedoe. Ik heb wel 3 uur in de Walmart (groot warenhuis waar letterlijk alles wordt verkocht. Van eten tot fietsen tot home decoration) gestaan. Die jongen had namelijk net de laatste verkocht die al in elkaar stond en zou in de garage een nieuwe halen in doos. Toen ie eindelijk terug kwam na 30 minuten zei hij dat hij hem wel gratis in elkaar wou zetten voor mij (normaal gesproken vragen ze daar geld voor in die winkel of je mag het lekker zelf thuis doen). Dus super aardig en hij zei ongeveer 15 minuten. Uiteindelijk duurde het een uur en toen ie eindelijk stond was ik hartstikke blij. Ik stond in de rij nog even te praten met die jongen en uiteindelijk met een beetje geflirt 15% korting gehad op de fiets. Blonde lokken met blauwe ogen helpt hier heel goed met dingen goedkoper krijgen. Het nadeel was niemand achter de kassa en geen andere medewerker wist hoe je korting moest uitrekenen over een product en de computer rekent dat niet uit voor ze. Ik heb eerst 20 minuten toegekeken hoe ze aan het strugglen waren om het uit te rekenen en het werd steeds erger dat ik maar had ingegrepen en binnen paar seconden hun had laten zien hoe het moest. Ze waren helemaal verbaasd, ze vonden me echt een genie (ook voor het eerst dat ik als rekenwonder word gezien). Dacht ik eindelijk klaar te zijn wil ik weg gaan zie ik dat die hele achterband in een knik loopt. Dus ik weer terug naar binnen en die jongen zei dat het de fiets was en dat hij weer een nieuwe in elkaar moest zetten omdat deze stuk was. Tijdens het in elkaar zetten van deze was ik maar wat gaan eten want het duurde echt te lang. Na het eten kwam ik terug en stond ie er in goede staat. De jongen (Anthony) had nog een papiere notitie achtergelaten op mijn zadel met mijn naam in super coole letters. Helaas fout gespeld "Anuk".

We hadden de fiets in de auto gedaan en toen we thuis kwamen was ik helemaal blij dat ik een fiets had. Het leek wel kerst voor mij haha eindelijk weer een beetje onafhankelijkheid. Maar de vrolijkheid werd snel verpest toen ik zag dat Anthony from Walmart ook al niet zo goed was in fietsen in elkaar zitten. Allemaal schroefjes die niet goed vast zaten. Mijn stuur en wiel gingen verschillende kanten op. Dus ik mocht weer voor Handy(wo)man spelen.

Vandaag had ik les om 7 uur 's ochtends. Het is ook mijn enige les op vrijdag. Het is workout les in het fitness center voor mijn tennis. Veelste vroeg om een workout te doen. Ik moest om half 6 opstaan omdat ik voor het eerst met de fiets naar school ging en ik niet helemaal wist hoe ik moest fietsen. Ik wou om half 7 vertrekken maar helaas was ik mijn sleutels even kwijt (zal weer niet eens wat kwijt zijn...) en ging ik uiteindelijk om kwart voor 7 weg. Ik woon op de tweede verdieping in een apt complex en natuurlijk moest ik mijn fiets eerst via de trap naar beneden tillen. Met mijn lengte, postuur en kracht ging dat erg moeizaam. Het was vast een komisch gezicht. Ook alle stoplichten tegen natuurlijk want je rijdt gewoon op de weg dus je hebt dezelfde stoplichten als de auto's. Er is 1 fietsenrekje op campus waar 5 fietsen in passen, want niemand fietst hier. Ik mijn fiets daar neergezet maar toen was het nog 15 minuten lopen naar de andere kant van campus. Ik was 15 minuten te laat en jumped right into workout. Na het fietsen en lopen/rennen had ik er al een hele workout op zitten. Ze hebben ons echt helemaal gesloopt tijdens de workout die 2 uur duurde. Het is 12 uur 's middags nu en ik ben al helemaal kapot haha. De coach vindt het denk ik leuk om mijn naam te roepen, want elke keer tijdens die workout was het schreeuwen naar mijn kant van ANUK FASTER, ANUK JUMP HIGHER, ANUK COME ON, ANUK WHAT IS THAT, ANUK TRY THAT AGAIN. In het einde gelukkig ook nog een ANUK GOOD JOB. Echt een drill sessie in de vroege ochtend. Hij wist niet dat ik er al een hele workout op had zitten en volgensmij was hij ook al sinds 4 uur wakker want hij was echt zo vol energie zonder enige moeheid in zijn gezicht. Ik was daarentegen bloed chagi. Ik deed mijn uiterste best maar was dus niet genoeg voor hem op dat moment, maar ik was te laat dus hij wou mij waarschijnlijk irriteren ofzo.

De klassen zijn deze week al veel beter gegaan en ik voel mij steeds meer op mijn plek in die lessen. Ik merk dat ik nu al vooruitgang boek. Mijn tennis team is super supportive en de meiden moedigen het aan en geven mij complimenten als ze zien dat ik vooruitga.

Mijn tennis coach zegt mijn naam in het heel Amerikaans, Anuk. De meiden in het team zeggen mijn naam gewoon zoals het is en dat is super fijn haha. Maar ze raakte in de war door de coach en op een gegeven moment toen ik op het tennis court stond en hij het weer zei schreeuwde het hele team van de zijlijn "IT'S ANOUK". De arme coach schaamde zich dood.

Ik zit nu in de library op school te werken aan een photoshop project dat ik af moet hebben maandag en ik stress m nu al dood. Ik moet een comic book inkleuren..dus daar ga ik maar even mee verder.

Dus dat was mijn verhaal weer deze week!

Tot volgende week, JOE

Oh en ik wil heel graag reageren op alle leuke reacties en het lezen van de reacties maakt mij heel blij maar ik kan zelf niet antwoorden, dus sorry daarvoor! Ik negeer jullie in ieder geval niet haha.